Door de ogen van een ziel

Overspannen of Stress?

Misschien ben je overspannen?


Dat is toch geen probleem? Een beetje spanning kan best lekker zijn. Spanning
kan het zout in de pap van je leven zijn en tot optimale prestaties leiden.
Maar...Stel je voor: Je heb slapeloze nachten. Je hebt weinig fut en er komt
weinig uit je handen. Je maakt je zorgen over je gezondheid. Eenvoudige
kwaaltjes zoals verkoudheid en hoofdpijn lijken maar niet over te gaan of keren
telkens terug. Je voelt je rusteloos, wordt overvallen door hartkloppingen en je
geniet niet echt meer van het leven. Wanneer iemand een grapje over je maakt,
voel je je snel gekrenkt. Goedbedoelde adviezen van anderen zie je als
bemoeizucht. Je hebt niet echt belangstelling meer voor de mensen om je heen. Je
voelt machteloosheid wanneer je verandering overweegt. De dokter kan ondanks
onderzoek niets vinden. Op een bepaald moment wordt er dan tegen je gezegd:
"Misschien ben je wel overspannen?"

Overspannen!..." Je schrikt je het apelazarus en tegelijkertijd ben je
misschien ook kwaad op die dokters die wanneer ze niet meteen iets kunnen vinden
maar zeggen dat het tussen de oren zit. Het kan echter ook zijn dat je opgelucht
bent omdat je dat zelf ook al vermoedde maar nog niet voor jezelf hebt willen
toegeven. Nu heeft het beestje in ieder geval een naam.

Overspannen, je hebt die term al vaak gehoord maar je weet niet precies wat
het is. Teveel druk? Zorgen? Te hard gewerkt? Spanningen thuis? Hoe kun je
eigenlijk aan iemand zien dat hij overspannen is? Dit zijn misschien vragen die
bij je opkomen. Wat is overspannenheid echter precies? In dit stuk zul je op
deze vraag een zo duidelijk mogelijk antwoord krijgen. Wat echter belangrijker
is. In een tweede artikel zal ook een antwoord gegeven worden hoe je
overspannenheid kunt vermijden en hoe je er weer af komt. Allereerst echter, nog
een aantal overwegingen over hoe door anderen en misschien ook wel door jezelf
tegen overspannenheid kan worden aangekeken.

Het oordeel van anderen?

Misschien heb je gehoord dat er laatdunkend over wordt gesproken :
"overspannenheid" zou niet bestaan. Men zegt dan dat "het tussen de oren" zit of
anders gezegd: inbeelding, aanstelleritis of een vorm van hysterie opgeklopt
door de media. Weer anderen zeggen dat het een uitvinding is van psychologen of
andere gogen waarbij men duidelijk laat blijken geen al te hoge pet op te hebben
van deze beroepsgroepen. Stoere jongens van Jan de Wit, zeebonken, keihard
werkende managers worden niet overspannen.

De mensen echter in de directe omgeving van iemand die overspannen is,
wrijven hun ogen uit van verbazing. Is dit nu Jan de workaholic? De
onverschrokken politieman die voor de duvel nog niet bang was?
Uiterlijk zie
je weinig Hij ziet er blozend van gezondheid uit. Wel kijkt hij wat verwezen,
verbaasd uit zijn ogen "Waarschijnlijk maakt hij een grapje of poogt zich onder iets uit te werken." De overspannen Jan gelooft het zelf ook niet en denkt in
het begin alleen maar: "morgen gaat de beuk er weer in." Morgen wordt echter
volgende week, wordt over twee weken, over een maand, enkele maanden. Hij blijft
kerngezond uitzien maar hij is het niet. De tijd dat jan niet meer op zijn werk
terugkeert duurt langer en langer. Niet zelden verstrijkt er een jaar en begint
iedereen te geloven dat Jan nooit meer op zijn werk zal terugkeren.

Mensen die overspannen zijn durven er vaak niet over te praten uit angst voor
een aansteller versleten te worden. Er is sprake van schaamte en de neiging zich
terug te trekken. Onwetendheid gaat zowel bij degene die overspannen is als bij
de anderen, helaas vaak gepaard met ontkenning en onverschilligheid.

Belangrijker echter, dan wat anderen vinden, is je gezondheid, eigen oordeel,
twijfel en verantwoordelijkheid. Overspannenheid bestaat wel degelijk en de
gevolgen van overspannenheid kunnen zo ernstig zijn dat het onverstandig en
zelfs gevaarlijk kan zijn het te ontkennen.

Je eigen oordeel?

Vertrouw op je eigen oordeel. Heb je de klachten die in de eerste alinea
staan omschreven dan is er inderdaad een kans dat je overspannen bent. Als je
echter twijfelt moet je je twijfel echter toetsen. Slapeloze nachten kunnen
bijvoorbeeld ook veroorzaakt worden doordat je depressief bent of last hebt van
een post traumatische stress stoornis. Hoofdpijn die niet overgaat kan ook
ergens anders door komen ook al kan de dokter niet onmiddellijk vinden wat het
is. Wanneer je twijfelt aan de diagnose van de dokter, deel je twijfels dan mee
en vraag nadere uitleg en onderzoek. Consulteer zonodig meerdere artsen
onafhankelijk van elkaar voor een second opinion. Dit brengt ons terug bij de
vraag: wat is overspannenheid?

Wt is overspannenheid?

Overspannenheid is een toestand die het individu ervaart als vermoeidheid,
lusteloosheid, emotionele leegheid, ongemotiveerdheid, verlies van interesse,
geprikkeldheid slapeloosheid, rusteloosheid, hartkloppingen, hoofdpijn en gebrek
aan eetlust als gevolg van, - tijdens en na- een periode van overbelasting.
Objectief kan er een verhoogde spiegel van adrenaline, hartslag, spierspanning
en bloeddruk gemeten worden. Kenmerkend is verder dat deze toestand, wanneer er
niet adequaat wordt ingegrepen voort blijft duren, niet vanzelf overgaat en
mogelijk kan leiden tot een langer durende stoornis. Deze definitie is afgeleid
uit een aantal omschrijvingen die ik in de literatuur over overspannenheid ben
tegengekomen.

Een aantal verwante begrippen

Ondanks dat het begrip overspannenheid sterk in de belangstelling staat is er
internationaal gezien is er nog geen overeenstemming bereikt over een definitie
en terminologie. Wanneer je literatuur over dit onderwerp zoekt zul je ontdekken
dat er tegenwoordig meestal Engelse termen gebruikt worden namelijk: "stress"
"overstressed" en "burnout" en "een gebrek aan stressbestendigheid".
Ouderwetse termen zijn neurasthenie of zenuwzwakte en
surmenage. Neurasthenie is een algemene reactievorm bij en ná intensieve
landurige psychische inspanning en/of vele lichamelijke aandoeningen, vooral na
infectieziekten, uitputtingstoestanden, enz. Er wordt wel beweerd dat
overprecieze, naar perfectionisme strevende mensen vaak meer dan anderen aanleg
hebben, om op lichamelijke of psychische belasting met neurasthene symptomen te
reageren.Dit is echter een veronderstelling die niet met feiten gestaafd kan
worden
Met surmenage wordt een overmatige vermoeidheid na langdurige
geestelijke inspanning bedoeld.

Een internationaal overzichtswerk van psychiatrische classificaties
vermeldt niet de termen "overspannenheid", "stress", "burnout". Wel worden
termen genoemd als "aanpassingsstoornis" "acute stress stoornis" en "post traumatisch stress stoornis."
De term aanpassingsstoornis heeft het meest
verwantschap met overspannenheid en stress.

Hans Selye bestudeerde in het begin van deze eeuw, wat hij noemde, het
"Algemeen Aanpassing Syndroom." Hij nam waar, dat het lichaam specifiek
reageerde op allerlei niet specifieke ziekten. Later nam hij ook waar dat mensen
minder gezond waren en meer ongemak toonden als ze gedwongen werden om
veranderingen te ondergaan in hun levenswijze en omgeving. Holmes en Rahe
bevestigden deze waarneming. Zij stelden vast dat zieke mensen in de periode die
vooraf ging aan hun ziekte, veel vaker een grote verandering in hun leven
moesten ondergaan, zoals de dood van hun partner, dan gezonde mensen. Na verloop
van tijd ging Selye een andere term hanteren, het "stressyndroom". Dit om aan te
geven dat er niet alleen specifieke reacties zijn bij biologische veranderingen
maar ook bij veranderingen in de leefsituatie. Sedert dit onderzoek is het
begrip stress in toenemende mate belangrijk en erkend geworden. Stress wordt nu
begrepen als hetgeen gebeurt bij mensen die gedwongen zijn zich aan een nieuwe
levenswijze aan te passen. Hoe groter de vereiste verandering is, des te groter
is de stress.

Er zijn overeenkomsten tussen de aard van de klachten van patiënten met
een post traumatische stress stoornis(PTSS) en de klachten die overspannen
personen hebben. Deze overeenkomsten zijn: spanning, geprikkeldheid,
slapeloosheid, concentratieproblemen en interesseverlies.

Belangrijke verschillen tussen overspannen patiënten en patiënten met PTSS
zijn dat de klachten van mensen met overspannenheid geleidelijk ontstaan door
bijvoorbeeld langdurige overbelasting, onderwaardering en een gevoel van
machteloosheid. PTSS daarentegen "kan" worden uitgelokt door belastende en
traumatische gebeurtenissen zoals betrokken zijn bij een ramp (vliegtuigramp,
natuurramp), ernstige mishandeling, confrontatie met vuurwapens, zwaar
lichamelijk letsel, incest, verkrachting, aanranding, gijzeling, brand, het
verongelukken van een geliefde). Nadrukkelijk staat er "kan worden uitgelokt".
Vele mensen knappen immers "vanzelf" op na een traumatische gebeurtenis.

Er zijn ook verschillen in de aard van de klachten van personen met PTSS en
personen die overspannen zijn. Bij personen met PTSS vallen met name op:
verhoogde waakzaamheid, heftige schrikreacties, psychische en lichamelijke
reacties bij gebeurtenissen die lijken op de traumatische gebeurtenissen,
herbelevingen van de gebeurtenissen die zich voortdurend opdringen,
geheugenverlies voor delen van het trauma terwijl het geheugen normaal
functioneert, nachtmerries en gevoelens van vervreemding.


Complicerend is dat stressreacties niet altijd onmiddellijk op een
traumatische gebeurtenis volgen. Er zijn mensen die concentratiekampen hebben
overleefd en de meest afschuwelijke dingen hebben doorstaan en hierna "gewoon"
doorgingen met hun leven. Toen het werk er echter opzat, de kinderen het huis
uit, begonnen de slapeloze nachten enzovoort. Hun stressreactie trad pas op 30
tot 40 jaar en langer na dato. Pas na enige tijd wordt dan duidelijk dat deze
stressreactie niets met overspannenheid van doen heeft maar een reactie is op
het bijna door iedereen vergeten trauma, behalve door het slachtoffer zelf. Pas
in de late jaren tachtig en begin jaren negentig vroegen velen slachtoffers van
concentratiekampen en jappenkampen op allerlei manieren aandacht voor hun
trauma's en volgde voor het eerst een bescheiden late maatschappelijke erkenning
en delging van deze trauma's.
Tegenwoordig wordt ook algemeen erkend dat
kinderen van slachtoffers van concentratiekampen reacties kunnen vertonen die
sterk op overspannenheid kunnen lijken. We spreken dan van tweede generatie
slachtoffers.

Ondanks dat posttraumatisch stress stoornissen meer bekendheid en erkenning
genieten kunnen ook nu nog regelmatig de reacties van slachtoffers miskend
worden en aangezien worden voor stressreacties of overspannenheid met name door
de omgeving die sterk geneigd is het traumatische wat anderen overkomt snel te
"vergeten" en het slachtoffer aanmoedigt flink te zijn en vooral niet te
zeuren.

Traumatische ervaringen kunnen samenvallen maar zijn niet zondermeer synoniem
aan "major life events." Major life events of belangrijke gebeurtenissen in het
leven, die als traumatisch ervaren kunnen worden, zijn bijvoorbeeld vooor het
eerst op kamers gaan wonen of onder militaire dienst gaan of een reis alleen
naar een grote buitenlandse stad. Er zijn natuurlijk ook life events die men als
positief waardeert zoals bijvoorbeeld het krijgen van een kind, trouwen en het
winnen van de staatsloterij die ook kunnen leiden tot reacties die lijken op
overspannenheid.
Ondanks een overwegend negatieve invloed kunnen
traumatische gebeurtenissen, positief uitwerken wanneer men er in slaagt de
gevolgen ervan glansrijk te boven te komen.

Het is voor de behandeling van het grootste belang uit te maken wat er met je
aan de hand is: Is het overspannenheid of een Post Traumatische Stress Stoornis.
Misschien dat aan de hand van de informatie in dit artikel al duidelijk is uit
welke hoe de wind waait. Wanneer je sterk de indruk hebt dat je klachten
veroorzaakt worden door "overspannenheid" dan moet je vooral doorgaan met het
lezen van dit artikel. Wanneer je echter het vermoeden hebt dat het gaat om een
Post Traumatische Stress Stoornis. Dan kun je beter literatuur over dat
onderwerp raadplegen en last but not least deskundige hulp door een
gespecialiseerd psycholoog of psychiater .
Soms kan het ook gaan om
een combinatie van factoren die een rol spelen. Ook in zo'n geval moet je niet
nalaten het artikel verder te lezen en deskundige hulp te zoeken.

Stress" wordt vaak gebruikt in de betekenis van "teveel" door een persoon
ervaren spanning. Ons taalgebruik is ermee doordrenkt: "Wat loop jij er de laatste tijd "gestressed bij" of "Zit niet zo te "stressen". Belangrijk is te
weten dat de term stress ook gebruikt wordt in de betekenis van datgene wat
spanning oproept, bijvoorbeeld werkdruk. Er wordt dan ook gesproken van de
stressfactoren of van stressoren.

"Burnout" is het resultaat van teveel stress namelijk een toestand waarin de
persoon terecht komt die het gevoel heeft dat hij tijdenlang onder te grote druk
heeft moeten werken, zonder dat hij het gevoel kreeg hiervoor naar behoren
gewaardeerd te worden. Een gevoel van emotionele leegheid en ongemotiveerdheid,
kan het gevolg zijn. De lol in het werk en de prestatie is er af.

"Overstressed" lijkt in feite nog het meeste op de term overspannenheid en
drukt nog het beste uit wat ermee bedoeld wordt: teveel stress/spanning.

"Stressbestendigheid" betekent volgens A.M. van Gennip C.S.(1998) dat een
persoon geen stressreacties vertoond tijdens of na blootstelling aan stressrijke
situaties. Op grond van meerdere studies over dit onderwerp betogen deze auteurs
dat er geen overeenstemming is over het begrip stressbestendigheid.

In dit stuk blijven we echter de term "overspannen" hanteren. Niet om
ouderwets te doen maar omdat het een mooie Nederlandse term is die precies
uitdrukt wat ermee bedoeld wordt. Overspannen betekent téveel spanning. Je kunt
je een draad voorstellen waaraan een gewicht hangt. Op twee manieren kan de
spanning van deze draad te sterk zijn. In het ene geval is de last die er aan
hangt te zwaar (draaglast). In het andere geval kan de draad zelf niet sterk
genoeg zijn(draagkracht). Je kunt je voorstellen dat er bij te grote spanning
iets dreigt af te knappen, met als gevolg beschadiging. Dit moeten wij
natuurlijk altijd proberen te voorkomen. Alhoewel als het niet anders kan moet
je de eindjes natuurlijk weer aan elkaar knopen. Simpel gezegd betekent het dat
je natuurlijk niet teveel hooi op je vork moet nemen of dat je niet teveel op je
bord moet laten schuiven.

Het individu ervaart wanneer het overbelast wordt een gecombineerde
psychische en lichamelijke reactie. Uit de literatuur van de neurofysiologie
kennen wij de "vecht- en vlucht reactie" wanneer een individu een aanval ervaart
op zijn existentie. Naast ervaren onzekerheid en angst is er een lichamelijke
reactie die gekenmerkt wordt door een verhoging van het hormoon adrenaline dat
de hartslag omhoog jaagt en de spierspanning verhoogt. Hierdoor is een snelle
reactie mogelijk als antwoord op de tijdelijk ervaren overbelasting. Wanneer het
individu ervaart dat de tijdelijke druk geweken is treedt een herstel op van de
balans: de angst en onzekerheid wijken evenals de verhoogde hartslag. Wanneer er
echter sprake is van overspannenheid treedt dit herstel van evenwicht niet op en
blijft de onzekerheid en lichamelijke onrust.

Wie kan er overspannen worden?

In feite kan iedereen overspannen raken als de draaglast maar zwaar genoeg
is. Iedereen heeft uiteindelijk een achilleshiel in zijn pantser van
onkwetsbaarheid. Maatschappelijk gesproken is er sprake van tienduizenden
personen per jaar die overspannen raken. Sommige mensen raken overspannen waar
anderen helemaal niet overspannen raken. Een persoonlijke kwestie? Zij lijken in
situaties van spanning juist slechter te presteren als zij kunnen. Waardoor is
hun draagkracht kleiner en hun kwetsbaarheid voor overspannenheid groter?

Er zijn echter ook mensen die veel meer aankunnen dan anderen en die niet
snel overspannen raken. Er zijn er zelfs die aan 80 uur werk nog niet genoeg
lijken te hebben of die persé moeten bergbeklimmen om een beetje spanning te
voelen. Wanneer de spanning en de druk toeneemt lijken deze mensen juist het
beste te presteren. Stalen zenuwen noemen ze dat. Deze mensen lijken minder
kwetsbaar en hebben klaarblijkelijk meer draagkracht of zou het komen dat ze
juist veel meer gesteund worden?

Een reden waarom de een in een bepaalde situatie niet overspannen raakt is
mogelijk ook dat men de spanningsvolle situatie anders lijkt te ervaren. Waar de
een nog mogelijkheden ziet invloed uit te oefenen om de spanning te verminderen,
ziet de ander deze weer niet. De een heeft zelfvertrouwen en de ander niet.

Waardoor kun je overspannen raken?

Een kwestie van een ernstig verstoord evenwicht tussen "draagkracht" en
"draaglast" lijkt hier het antwoord. Wanneer de "draaglast" t.o.v. de
"draagkracht" te groot is lukt het voor het individu niet meer zich adequaat aan
te passen aan de omgeving en treedt uiteindelijk overspannenheid op. Zowel
psychisch als lichamelijk treedt een als onaangenaam ervaren gevoel van onrust
op wat aan blijft houden en niet meer lijkt weg te gaan.

Bepaalde "Draaglasten" of "stressoren" genoemd kunnen door hun aard voor
bijna iedereen spanning oproepen bijvoorbeeld werkdruk, een examen, een
wedstrijd of spreken in het openbaar, het kwijtraken van de autosleutels, te
laat komen voor een belangrijke afspraak.

Een voorbeeld van hoe mensen overspannen kunnen worden door te weinig
draagkracht is het volgende. In hun werk en bestaan zoeken mensen ook
zelfbevestiging en verbondenheid met anderen. Wanneer mensen zichzelf kunnen
verwerkelijken en een goede band voelen met belangrijke anderen in hun omgeving
krijgen zij hierdoor als het ware nieuwe energie(Draagkracht), Mensen
verschillen in de mate waarin zij zelfbevestiging en verbondenheid belangrijk
vinden; sommigen zijn hoofdzakelijk uit op prestaties, anderen hebben meer
gemeenschapszin. Soms vinden mensen beide erg belangrijk. Verbondenheid ontstaat
door : Geven en ontvangen Zelfbevestiging door : Invloed en Prestaties.

In het algemeen kunnen we zeggen dat mensen ook energie steken in
activiteiten die gericht op het verhogen van de draagkracht door middel van het
zoeken naar zelfbevestiging en verbondenheid. Wanneer het lukt leidt dat tot
verbondenheidsgevoelens, zelfvertrouwen en trots waardoor de nieuwe dag weer met
energie wordt begroet. Als het echter steeds maar niet lukt raakt de mentale
accu op den duur uitgeput, ook al ben je lichamelijk gezond en krijg je genoeg
voeding om te leven. Je raakt de vervulling van je bestaan kwijt. Geven zonder
te ontvangen, ontmoedigt en geeft je het gevoel "niet de moeite waard gevonden te worden" en maakt je verdrietig. Dit is vooral het geval wanneer je voor je
inspanningen voor anderen iets terugverwacht. Mensen die het helpen van anderen
op zichzelf plezierig vinden hebben hier minder last van.

Een andere factor die een belangrijke rol kan spelen bij overspannenheid is,
of het individu de indruk heeft dat de druk door anderen of door omstandigheden
op zijn schouders wordt gelegd, zonder daar zelf invloed op uit te kunnen
uitoefenen. Men zegt wel eens: "beter opgebrand dan uitgeblust", waarmee men
zoveel wil zeggen dat het beter is jezelf uit eigen keuze de pestpokken te
werken dan dat anderen je daar toe aanzetten. In het ene geval kies je er zelf
voor in hoeverre jezelf belast en in het andere geval lijken anderen te proberen
je op te stoken of uit te blussen. Het kan met andere woorden ook een kwestie
van persoonlijke interpretatie zijn: Zie je een prestatie als een uitdaging of
als een overbelasting?
In verband hiermee is ook het demand-control- model
van belang. Het demand-control- model stelt, dat de kans op burnoutsymptomen
toeneemt, wanneer er sprake is van een hoge werklast en een geringe regelruimte,
In diverse Onderzoeken naar dit model in de jaren negentig, heeft men hiervoor
geen steun kunnen vinden.
Van Yperen en Baving(1999) ontdekte echter wel, dat
de kans op burnout verschijnselen afnam, wanneer behalve met met de invloed van
een hoge werklast en geringe regelruimte, rekening gehouden werd met de
ondersteuning van collega's/leidinggevenden, sociaal dan wel praktisch.
Van
Yperen en Baving(1999) vonden geen ondersteuning voor de veronderstelling dat
dat individuen met een negatieve kijk op het werk , een verhoogde kans hebben op
een verhoogde ervaring van stress.

Waarschijnlijk is het niet alleen de aard van een gebeurtenis die teveel druk
uitoefent op een individu maar lijkt het individu ook niet goed bestand tegen
verandering van leefritme waarop men niet goed voorbereid is. Na een week hard
en bevredigend werken kan een weekend waarin de loop van de gebeurtenissen veel
minder vast ligt juist belastend werken. Met pensioen gaan is bijvoorbeeld een
belangrijke verandering in het levensritme die subjectief ook als zeer belastend
kan worden ervaren.

Wanneer wordt je overspannen?

Niet zelden komt overspannenheid onverwacht. In de regel wordt men na een
enkele gebeurtenis of na een zware klus niet meteen overspannen. Althans zo
lijkt het vaak. Mensen wanen zich en zijn immers flexibel en kunnen zich
herstellen na een enkele gebeurtenis of periode van grote werkdruk die spanning
oproept. Velen onderschatten echter de inpact van werken onder druk of van
belastende gebeurtenissen. Daarbij komt, uitrusten is er steeds minder bij en
hoort ook niet bij het imago wat wij over het algemeen over intens en snel leven
hebben. Je zou je de maatschappij kunnen voorstellen als een kudden hollende
bisons waarvan het ritmische gedreun van de duizenden poten op de dampende aarde
je voortjaagt. Of je nou toevallig moe bent, ziek bent geweest of wat vervelends
hebt meegemaakt is niet meer van belang. Je moet voort. Zowel tijdens het werk,
op school als in je vrije tijd waarin je zou kunnen uitrusten maar dit niet echt
doet omdat je te laat naar bed gaat, teveel drinkt, teveel sociale
verplichtingen bent aangegaan, en nog bij gaat klussen.

Ondertussen eisen belastende gebeurtenis of werkdruk echter onopgemerkt hun
tol die zich uitbetaalt in overspannenheid. De kans hierop is groter naarmate
dit alles zwaarder weegt, langer duurt en bovendien snel wordt opgevolgd door
een nieuwe belastende gebeurtenis waardoor men zich onvoldoende kan herstellen.

Het is mij niet duidelijk of overspannenheid bij de ene leeftijdsgroep meer
voorkomt als bij de andere. Naar mijn mening is overspannenheid niet aan een
leeftijdscategorie gebonden maar kunnen zowel kinderen, volwassenen als
bejaarden overspannen worden.

Welke gevolgen kan overspannenheid hebben?

Jaarlijks is er een verlies van vele miljarden voor de economie doordat
mensen overspannen raken en hierdoor hun werk niet meer adequaat kunnen
uitvoeren. 50% van alle personen die in de WAO terecht komen heeft
overspannenheid als achtergrond.

Allerlei kwalen kunnen verband houden met of zelfs het gevolg zijn van
overspannenheid. Overspannenheid kan ziekte bevorderen of een gezonde juist
kwetsbaarder maken. Overspannenheid kan overgaan in "burnout", "depressie" en
zelfs "psychose", lichamelijke problemen zoals hoge bloeddruk, ,hoofdpijn,
hartkwalen, maagklachten, en zelfs kanker. Een aantal personen zoekt vanwege de
grote spanning die werkdruk of een life event kan oproepen een escape in
bijvoorbeeld misbruik van drank of drugs, gokken of een buitenechtelijke
relatie. Misschien wel het ergste van alles: Overspannenheid kan het plezier in
het leven van alledag volkomen wegnemen. Overspannenheid is daarom een klacht
die niet ernstig genoeg genomen kan worden. Overspannenheid gaat vaak niet
vanzelf over en de gevolgen op korte en lange termijn kunnen ernstig zijn. Het
verdient daarom aanbeveling bij overspannenheid de hulp in te roepen van een
deskundige.

Schematisch samengevat:

Wanneer we het bovenstaande schematisch samenvatten dan kunnen we vaststellen
dat overspannenheid kan optreden wanneer een persoon ervaart dat het broze
evenwicht tussen zijn vermogen om een situatie de baas te kunnen en de zwaarte
van de situatie zelf ernstig verstoord raakt zonder dat hij daar nog invloed op
kan uitoefenen en als gevolg daarvan een blijvende ernstige onzekerheid en
lichamelijke onrust ervaart.

Relaties

Relaties






In dit hoofdstuk gaat het over partner- "bezitsrelaties" en "respectsrelaties" en de betekenis en gevolgen ervan. Het gaat over spontaan respect in je relatie, en over intimiteit, liefde, seks, tantrische seks, verbondenheid, scheiding en verlating. Ook gaat het over de relatie met onze kinderen, hun opvoeding, en de ontwikkeling van empathie en spontaan respect. Tevens komt onze relatie met de samenleving aan de orde.





Onze "normale" partner-relaties zijn bijna altijd "bezitsrelaties" uit conditionering, en uit verlangen naar veiligheid, waardering, verbondenheid en seks; en mogelijk ook deels uit een genetische bepaaldheid. Hiermee zij echter niet gezegd, dat er geen liefde zou kunnen zijn in zulk een relatie.
Ons egocentrisme (onze zelf-gerichtheid) speelt echter veelal de belangrijkste rol in onze bezitsrelatie. De ander is dan van mij; moet aan mijn verlangens en partner- beeld voldoen, zich zo gedragen als ik het wil, en moet des- ondanks toch van mij houden. Dit betekent dan echter voortdurend leven vanuit een (event. subtiel) agressieve wils-houding en een erg belangrijk gemaakt ego.
En dit egocentrisme creeert dan ook altijd afstandelijkheid en respectloosheid . . . . . .
De ander willen bezitten heeft echter ook vaak een verstikkend effect op die ander. Het creëert dan een gevoel van onvrijheid bij die ander; echter daarnaast weliswaar ook wel een zeker gevoel van veiligheid, om niet verlaten te worden.
Een sterke bezitterigheid komt dus voort uit een overdreven zelf-belangrijkmaking; echter soms ook uit verlatingsangst door een vroegere gestoorde ouder-kindrelatie (zoals bijv. verlating).En veelal ook uit inprogrammering met het bezitterige gedrag van ouders in het verleden.
Een bezitsrelatie betekent ook altijd een bewuste of onbewuste angst de ander, je bezit, (ooit) te verliezen. Onze normale bezitsrelatie betekent dan ook vaak jaloezie en afgunst op (event. vermeende) rivalen.
Ditalles betekent echter ook leven in een min of meer voort- durende negatieve levenskwaliteit . . . . . .

In een bezitsrelatie is de ander opeisbaar; bijvoorbeeld voor seks, klusjes in huis, schoon overhemd, brood op de plank, enz.De ander moet dan voldoen aan wat van hem of van haar verwacht wordt. Alles wat de ander dan voor je doet is vanzelfsprekend; is zoals het "hoort".
En uit zelf-belangrijkmaking is er vaak ook een (ondergrondse) machtsstrijd.
Machts- en overheersingsverlangen komen echter ook vaak voort uit ingeprogrammeerde respectloosheid en/of uit de angst zelf overheerst te worden. Maar ook uit gefrustreerde verlangens naar hoe die ander zou moeten zijn (geen aanvaarding).
En ook een sterk eigenwaarde-verlangen kan hier een rol spelen: denk hierbij maar aan het strijden om gelijk; ego tegen ego. "Zie je wel" is dan de overwinningskreet.
Echter, iedereen kan het mis hebben; en wie nooit ongelijk heeft bedriegt vooral zichzelf.
Je kunt de ander ook zijn of haar gelijk gunnen wanneer dat zo is. Er valt niets reëels te verliezen of te winnen, en de dingen zijn zoals ze zijn.

Ook streven of zoeken naar gelijkwaardigheid in je partner- relatie is onzinnig.Iedere mens is uniek in zijn of haar eigen totaliteit; en waarde is slechts ego-waarde en hoeft dus nooit aan de orde te zijn; zij is altijd gerelateerd aan (belangrijk gemaakt) ego-vergelijking.
Wanneer het om het oplossen van problemen gaat, vraagt dat om alertheid op je ego en integriteit. De kunst is dan flexibel, objectief en reëel te blijven, en te zoeken naar werkelijk de beste oplossing, ongeacht wie die aandraagt.
Zoals iedereen wel weet, is de ander op zijn of haar "fouten" of "gebreken" wijzen een van de moeilijkste dingen die er zijn in een partner-relatie. De ander kan zich dan vernederd voelen en de waarheid niet willen horen al zie je nog zo helder wat er bij de ander niet klopt.
Meestal zal die ander je dan onmiddellijk wijzen op wat er bij jou niet klopt. Want in "normale" relaties betekent gelijk hebben boven de ander staan; hij of zij is dan beter, en zou macht kunnen claimen. Daarom is meestal het beste: verbeter de wereld en begin bij je- zelf. Innerlijke oprechtheid is hier het allerbelangrijkste.
Leven in een partnerrelatie kan het grote voordeel hebben dat je elkaar kunt steunen, helpen, herinneren en stimuleren bij het leren leven in een mentaal ontspannen positieve leefwijze en elkaars individualiteits-ontwikkeling
Je relatie kan je ook helpen bij de ontwikkeling van obsessie- bewustheid, en door te letten op hoe je op de ander reageert kun je veel in jezelf waarnemen; de ander kan zo je spiegel zijn.

Een bezitsrelatie betekent ook vaak neppe liefde; de ander nodig hebben; "jij moet van mij houden". Deze kan echter ook samengaan met werkelijke liefde. De liefde, die je ervaart in jezelf voor de ander die je al het mooie en positieve gunt en toewenst uit een zuiver en onver- klaarbaar gevoel van diepe verbondenheid.
Een liefde die je overkomt, en die in dat moment totaal en onvoorwaardelijk is. Iets wat je overkomt in weerwil van duizend rationele tegen- argumenten.
In deze liefde ervaar je een enorm respect voor die ander.
Vergelijk de liefde in je partner-relatie eens met die voor een kind. Je ziet zowel de schoonheid als de kwetsbaarheid van het kind en ervaart de neiging het vanuit je respect op alle manieren te helpen, te steunen, en alles te geven wat het nodig heeft.
Belangrijk is dus te begrijpen, dat het verlangen naar de liefde van de ander de mogelijkheid van momenten van werkelijke liefde voor die ander niet uitsluit.

Hoe meer bewustwording en verdieping van de liefde die je ervaart voor je partner, hoe meer openheid, en hoe meer intimiteit, en hoe milder, ontspannener en speelser je relatie.
Hiervoor is nodig het leren herkennen en loslaten van al je (subtiele) innerlijke vijandigheid uit het diepe en totale besef dat de ander in zijn of haar essentie is als jijzelf.
Dit betekent ook het loslaten van al je zelf-belangrijkmaking; want ego betekent afstandelijkheid en afgezonderdheid, en je hebt dan iets te bereiken of te verdedigen. En er is dan ook geen diep besef dat die ander wezenlijk is als jijzelf.



Een normale bezitsrelatie met angst voor verlating kan op den duur transformeren naar een "respects-relatie" of "vrijheids- relatie".
Via een ontwikkelingsproces van bezinning, inzicht, verwerking, individualiteit en het ervaren van innerlijke integriteit, ego- loosheid en recht-loosheid ontstaat steeds meer liefde en respect voor de ander, en hiermee ook respect voor de indivi- duele vrijheid van die ander . . . . .
In een respects-relatie respecteer je de ander, los van de vraag of hij of zij jou respecteert. Je respect komt dan voort uit het diepe besef dat de ander in zijn of haar essentie is als jijzelf in je allerzuiverste innerlijke integriteit.
De bewuste of onbewuste verbondenheids-ervaring die hieruit voortkomt creëert dat respect.
Zo veel mogelijk leven vanuit je toestand van allerzuiverste innerlijke integriteit en egoloosheid creëert innerlijke bescheiden- heid, liefde en begrip, en hieruit het meest totale en intense respect.
Je ziet de ander in zijn of haar individuele vrijheid, en aanvaardt de ander als een geschenk.
Onbescheidenheid en respectloosheid komen voort uit een gebrek aan realiteitsbesef, en gecentreerdheid in een ego. (zelfbelangrijkmaking)


Wanneer de ander zich respectloos tegenover je gedraagt is dit uit onbewustheid van die ander in dat moment. De ander ziet jou dan als iemand met daarop een beeld of oordeel gepro- jecteerd.
Alleen bewustheid uit zijn of haar eigen ervaring van zijn of haar eigen egoloze innerlijke integriteit kan dit probleem oplossen.
Wanneer je echter ingaat op dit respectloze gedrag, kan er een wisselwerking ontstaan in respectloosheid; en dan zit je samen in dezelfde boot.

Vanuit je geleidelijke ego-transformatie geef je je partner echter steeds meer vrijheid vanuit begrip en respect; en ook je posi- tieve levenskwaliteit op zich, beinvloedt die van je partner.
Dit ontwikkelingsproces van individualiteit, innerlijke oprechtheid, innerlijke integriteit en innerlijke bescheidenheid leidt ook tot steeds meer intimiteit, liefde, helderheid en realisme in je relatie. Je individualiteit en je transformatieproces kunnen zo de kwali- teit van je relatie enorm verbeteren.
Er ontstaat zo een relatie in realisme, spontaan respect, totale openheid, oprechtheid en vertrouwen en dus ook kwetsbaarheid naar elkaar.

Een mentaal ontspannen positieve levenswijze en verdieping van de kwaliteit van je relatie beinvloedt ook je beleving van je seksualiteit.
Belangrijk is hierbij totale zelfaanvaarding, totale aanvaarding van je natuurlijkheid, en verkennen, ontdekken en onpartijdig waarnemen en het volgen van je seksuele instincten en die van je partner.
Geheel los van elke gewoonte, of programmering van gedrag "zoals het hoort" via bijvoorbeeld (porno)films, theoriën of verwachtingen.
Geheel zijn, zoals het voelt te zijn; doelloos, in een zo veel mogelijk ontspannen positieve toestand, zonder enige haast of fantasie. Alleen egocentrische seks heeft een doel. Egoloze seks is doelloos, grappig, speels, totaal ontspannen, natuurlijk en instinctief, en totaal in het moment.

Besef dat al het natuurlijke wat we in onszelf of onze partner veroordelen subtiele spanning creeert of stress, alsook nega- tiviteit, disharmonie en een negatieve levenstoestand.
Sommige "spirituele" anti-seksuele opvattingen kunnen je daar- om enorm in de weg staan en zo (vaak ongemerkt) een nega- tieve levenskwaliteit creëren.
Elke onderdrukking van het natuurlijke in ons creëert (event. onbewuste) frustratie; en zo ook boosheid en negativiteit.
Natuurlijke, en vrije totaal ontspannen seks kan langzamerhand transformeren naar een meditatieve, tantrische seks-beleving; ver aan het seksuele voorbij . . . . . .
Fundamenteel voor tantrische seks is de totaal ontspannen, meditatieve en passieve toestand van de man, die hierbij geheel vrij en zonder enig sexueel verlangen op zijn rug ligt en ook niet "klaar" komt.
Ook de vrouw is in een ontspannen meditatieve toestand; zij ligt boven op haar partner, en door haar vagina van tijd tot tijd samen te trekken onderhoudt zij voorzichtig de erectie van haar partner.De vrouw kan hierbij eveneens vrij van enig seksueel verlangen tot ketting-orgasmen komen en ver daaraan voorbij . . . . . .
Tantrische seks kan vele, vele uren duren, en heeft zowel op man als vrouw een enorm transformerend effect.

Hoe meer je leeft vanuit je egoloze individualiteit, hoe meer aan- vaarding en hoe meer innerlijke bescheidenheid er in je zal ont- staan en ook hoe meer realisme en rechtloosheids-besef.
Uit realisme, respect en aanvaarding van de dingen zoals zij zijn kunnen we ook begrijpen en aanvaarden dat we de ander niet kunnen bezitten.
Daarnaast ontstaat uit innerlijke integriteit, liefde en respect ook begrijpen en aanvaarden van de natuurlijkheid en de natuur- lijke gevoelens van onze partner.
En wanneer wij ook begrijpen dat zowel mannen als vrouwen van nature niet 100% monogame wezens zijn, kan er wat meer tolerantie in ons ontstaan ten opzichte van onze partner.
Dit begrip en respect voor een partner creeert een wederkerig begrip en respect en zo ook een verdieping en versterking van je relatie . . . . . . .(vooropgesteld, dat er reeds een liefdevolle relatie was)
En wanneer een partner dan ondanks een liefdevolle relatie heeft toegegeven aan een "verleiding" is dit dan ook wat minder moeilijk te aanvaarden . . . . . .
Het idee echter, dat een relatie daarmee ook volkomen kapot zou moeten zijn is geheel onjuist, en heeft vooral een zelf- suggestieve werking.
Echter wanneer het vreemdgaan van je partner een gevolg is van een slechte relatie, kan dat natuurlijk geheel anders zijn.

Wanneer een partnerrelatie beëindigd wordt voelt de verlatene zich altijd afgekeurd en vernederd. Wanneer dit je overkomt, besef dan dat dit altijd je ego is.
Ook kinderen voelen zich afgekeurd bij verlating; bespreekbaar- heid en rechtzetting hiervan kan veel goed maken.
Ook respect voor de individuele vrijheid en begrip voor de ver- later of verlaatster kan kinderen enorm veel ellende besparen. Na een definitieve verlating is de enige weg: loslating door rea- lisme, verwerking en aanvaarding.
Scheiden kan op kinderen een veel grotere impact hebben dan je in betreffende omstandigheden zou vermoeden.
Wanneer het op scheiden aankomt met kinderen kan ik slechts aanraden: doe het op een respectvolle manier met begrip voor elkaar en - indien enigszins mogelijk - blijf vrienden in het belang van de kinderen.

Een verlatene kan zich na verloop van tijd eenzaam gaan voelen. Eenzaamheid is een toestand van gemis, droefheid en (event. onbewust) verlangen. Zij bevat gevoelens van angst en onveiligheid.
Wie echter geleerd heeft te komen tot een diep mentaal ont- spannen toestand of meditatieve toestand, zal een verlating vele malen sneller kunnen verwerken dan een "normaal" mens.Je hebt dan geleerd los te laten, te aanvaarden en te zijn in je onafhankelijke innerlijke integriteit.

Het respect dat voortkomt uit onze eigen ontspannen positieve levenskwaliteit heeft ook een "respects-conditionerend" effect op onze kinderen. Deze conditionering is dan in perfecte harmonie met het spon- tane respect dat zij ervaren vanuit hun eigen positieve levens- kwaliteit.
Bij opvoeding van kinderen is ook respect als fundamentele be- wuste rationele norm en waarde belangrijk. Alsook het rationele begrip dat de ander wezenlijk is als zijzelf. Dit impliceert ook een bewust respect voor de samenleving als geheel. Al dit behoort tot een realistische ervaringsverbonden educatie.
In een ouder-kind relatie is ook van groot belang, ons besef van de meest fundamentele natuurlijke behoeften van ieder kind: veiligheid, waardering en verbondenheid . . . . . .

Vriendschapsrelaties en relaties met anderen die voor dezelfde innerlijke levenswijze gekozen hebben kunnen net als je part- ner-relatie een grote hulp zijn bij zelfonderzoek en ontwikkeling van een integere individualiteit en een positieve levenskwaliteit.
Soms wordt echter wel eens gezegd dat veel met jezelf bezig zijn in zelfonderzoek, zelfwaarneming en je eigen transformatie- proces egoïsme zou zijn. Het tegendeel is echter het geval; je verbetert immers de wereld beginnend bij jezelf.

Betreffende onze relatie met de samenleving is belangrijk te begrijpen, dat de kwaliteit van een samenleving het gevolg is van de kwaliteit van de individuen waar zij uit bestaat; van de mentaliteit van de individuele mens.
Daarom kan deze wereld alleen ten positieve veranderen wan- neer iedere mens zich in de eerste plaats bewust wordt van zijn "normale" toestand van geconditioneerdheid, onvrede en obsessie en de gevolgen ervan. Denk hierbij vooral aan de obsessies van ego, bezit, vijandwaan, macht, aanzien en overlevingsmentaliteit.
En in de tweede plaats wanneer iedere mens bewust gaat leven vanuit zijn innerlijke integriteit en de bewustheid dat iedere an- dere mens wezenlijk is als hijzelf, en de hieruit voortkomende empathie en respect. Dus ook includerend de innerlijke integriteit van alle machtsdra- gers in financiële en bestuurlijke structuren.
Zoals gezegd creëert bewustheid van ego-obsessie besef van niet-iemandheid, pretentieloosheid en integriteit. Echter ook het besef dat de ander wezenlijk is als wijzelf, en hierdoor empathie (invoelend vermogen). En dit is, waar spontaan, natuurlijk en authentiek respect uit voortkomt.
Respect is de meest fundamentele norm in elke samenleving; ongeacht haar politieke kleur of democratisch gehalte. Zonder empathie en respect kan er geen sprake zijn van een werkelijke "samen-leving".
En onze obsessie door onze conditionering tot egocentrisme en overlevingsmentaliteit met bijbehorende wanen, angsten en verlangens (bezit, vijandwaan, macht, aanzien, enz.) verdringt onze natuurlijke empathie en respect . . . . . .

Je kunt echter ook leven als deel van de samenleving zonder deel te zijn van haar "normale" obsessies, en zo veel mogelijk leven vanuit je innerlijke integriteit.
Echter wanneer op den duur je levens- en belevings-zuiverheid toeneemt zul je al gauw de neiging kunnen voelen je lang- zamerhand terug te trekken uit de samenleving op gebied van het obsessieve, en daardoor misschien ook fysiek.
In een zeker moment kun je die behoefte voelen, maar maak het dan niet meteen definitief, want de andere mens heeft je nodig.
We zijn niet alleen in belangrijke mate verantwoordelijk voor de kwaliteit van ons eigen leven maar in zekere zin ook voor die van deze samenleving als geheel en uiteindelijk ook voor die van de gehele mensheid.
Misschien zou uit ditalles een universele menselijke beschaving kunnen ontstaan gebaseerd op realisme, innerlijke integriteit, inzicht en begrip.

De laatste sport pics

AD 5km 2007

CPC 2007

De bruggenloop afgelopen februari was voor het hoogte punt. De 15km in 59.30. Gewoon super.

foto's Gent en Antwerpen

Hmmm x

Dit is gewoon genieten.

Samen met mijn viooltje, Polly op pad. Het waren heerlijke dagen.

foto's Suriname 2006

Zuurzak, zo heet de vrucht die ik eet.

Gewoon lol hebben.

Salsa pics uit Suriname

Vakantie

Het is bijna zover. Over twee dagen is het 18 november en dan vertrek ik met de Suri-groep naar Suriname. Nu begin ik de spanning wel te voelen. Ik heb nog niet veel ingepakt, maar dat heeft met mijn werk te maken. Als ik wat zaken voor mijn werk heb afgesloten kan ik mij helemaal focussen op de vakantie. Drie weken naar Suri, te gek gewoon.

Salsa

Vier jaar geleden ging ik naar salsa on the beach in Rotterdam. De muziek, de dans het zag er geweldig uit. Ik dacht, dit wil ik ook kunnen. Vele jaren geleden had ik ook dat gevoel, maar ik durfde geen les te gaan nemen.Vier jaar geleden
ben ik over mijn trots heen gestapt en ben gaan lessen. Ik volgde drie cursussen tot half gevorderde 1. Daarna heb ik drie jaar niet gedanst. Nu ben ik weer 2 maanden aan het dansen. En het is weer geweldig. Alma is mijn danspartner, zie foto.
Ik ben zo blij dat ik steeds beter uit de voeten kan met salsa.

Algemeen

Salsa wordt gedanst op Salsamuziek. Er zijn verschillende manieren om Salsa te dansen: Op de eerste tel (op de een), op de tweede tel (de zogenaamde New Yorkstijl, nauw verwant aan de Mambo), op de drie (veel Antillianen dansen op de 3) of op de 4e tel (o.a. de Son wordt op de 4e tel gedanst).
Salsa is geen statische stijl maar legt de nadruk op beweging. Dat betekent ook dat er geen vaste volgorde is waarin wordt gedanst. De man leidt en bepaalt aan de hand van de muziek ter plekke de figuren.
Een set danspassen in een salsadans is onderverdeeld in 8 tellen verdeeld over twee maten van 4 tellen. Omdat de 4e en 8e tel vaak een rust is wordt er vaak op de volgende manier meegeteld:
1, 2, 3.... 5, 6, 7....
Dezelfde tellen worden muzikaal gezien ook wel gegeven als
1 en 2 ... 3 en 4 ...,
en wel als één 4/4 maat, wat veel eenvoudiger te begrijpen is.

Figuren

Binnen salsa zijn de volgende figuren bekend;
Basic step
right turn
left turn
Cross body lead
Sailor shuffle
Police men
Butterfly
etc.


Oorsprong

Over de exacte oorsprong wordt nog wel eens verschillend gedacht. Wel is het duidelijk dat het een muziekstijl is die verschillende Zuid-Amerikaanse muziekstromen combineert. De oudste oorsprong lijkt in ieder geval de son te zijn afkomstig uit Cuba. In de VS ontstonden verschillende Latin-wijken en werd de interesse in Latin-muziek ook steeds groter. Na de Cubaanse revolutie raakte Cuba geïsoleerd en viel weg als grote drijvende kracht achter de diverse Latin-muziekstromingen. Ondertussen nam de Latin-bevolking in de Verenigde Staten, die vooral bestond uit mensen uit Puerto Rico, verder de ontwikkeling van Latin-muziek voor zijn rekening. De muziek die gedurende de jaren '50 werd gemaakt als voorloper waren was vooral de mambo en de bogaloo. Ondertussen werd er ook geëxperimenteerd met Rock and Roll, Latin Jazz en andere Zuid-Amerikaanse muziek. Hierop ontstond midden jaren '60 in New York muziek die vanaf dat moment pas salsa genoemd zou worden. Dit kwam vooral door de koppeling die gelegd werd met/door het Fania-platenlabel. Wat Motown was voor R&B werd Fania voor de salsa. De eerste plaat van Fania was "Cañonazo" van Johnny Pachego uit 1964 (medeoprichter van Fania samen met Jerry Masucci). Fania organiseerde ook veel live-concerten waarbij de Fania All-stars optraden d.w.z. alle grote solisten van het label. Dit betekende optredens van hun artiesten zoals: Johnny Pachego, Celia Cruz, Ruben Blades, Hector Lavoe, Ray Barretto, Eddie Palmieri en Willie Colon. Na en tijdens de Fania-jaren ontstonden verschillende stromingen binnen de salsa zoals:
Salsa Romantica, waarbij een enkele (knappe) zanger romantische liederen zingt over de liefde tussen man en vrouw. Muzikaal gezien is deze salsa vaak niet vernieuwend, maar de laatste jaren zijn jonge vertolkers zoals Victor Manuelle en Marc Anthony erin geslaagd ook muzikaal interessante versies hiervan te maken.
Salsa Dura, waarbij in de eigenlijk weer of nog steeds muziek wordt gemaakt volgens het oude Fania-concept maar soms nog swingender en krachtiger.
Timba, de huidige Cubaanse muziekvorm die zich enigsins onafhankelijk van de huidige salsa heeft ontwikkeld en ondertussen een heel erg swingende en aanstekelijke variant vormen.


Salsaband

Een salsaband bestaat meestal uit een combinatie van instrumenten zoals de conga's, timbales, bongo, trompet, bas, piano en natuurlijk de claves.
Bands als het Joe Cuba Sextet waren de eersten die voornamelijk salsamuziek speelden, alhoewel mensen als Tito Puente ook een grote invloed op de salsamuziek hebben gehad. Tito Puente weigerde trouwens zijn muziek als salsa te typeren. Hij sprak liever over mambo of Latin Jazz

Caraïben

In dit gebied ga ik ook dansen. Zie Suriname. Lets party oyeh!
De Caraïben (of: Caraïbisch/Caribisch gebied) is een gebied bestaande uit de Caribische Zee, de zeeën rond de Bahama's en haar eilanden (Caribische eilanden), waarvan het merendeel behoort tot de Antillen. Naast de Antillen worden de volgende gebieden doorgaans tot het Caraïben gerekend:
de Florida Keys, enkele eilanden ten zuiden van de Amerikaanse staat Florida;
de Bahama's en de Turks- en Caicoseilanden;
enkele eilanden voor de kust van de Mexicaanse staat Quintana Roo;
de eilanden van Belize;
de Caribische eilanden van Honduras en Nicaragua;
de Caribische eilanden van Colombia en Venezuela;
de drie Guyana's, van west naar oost: Guyana, SURINAME en Frans-Guyana; deze landen grenzen niet aan de Caribische Zee, maar worden historisch, cultureel, linguïstisch en sociaal-economisch wel tot de Caribische regio gerekend.
Het gebied komt aan zijn naam door de Cariben, een agressieve indianenstam die in het gebied leefde ten tijde van de komst van de Europeanen. Het gebied werd in de koloniale tijd aangeduid met West-Indië of De West, een naam die nog altijd slaat op Christoffel Columbus' verkeerde opvatting dat hij India bereikt had. Het gebied maakt deel uit van Noord-Amerika, behalve de eilanden behorend bij Venezuela en Colombia, en de drie Guyana's: die worden tot Zuid-Amerika gerekend.
De kusten rond het Caribisch gebied worden aangeduid als de Caribische kust; de kust van de drie Guyana's is in de koloniale tijd de "Wilde Kust" genoemd en wordt tegenwoordig de Atlantische Kust genoemd.
Veel landen in het Caribisch gebied zijn verenigd in de Caricom. Zo een 70 % van de bevolking van de eilanden spreekt Spaans, de overige belangrijke talen zijn het Frans en het Engels.

Eenzaamheid

Eenzaam heid

Heb je dat ook wel eens? Je hebt een leuke baan, leuke vrienden, leuke vrije tijdsbesteding, familie en toch de momenten van eenzaamheid.
Het is er even, maar op dat moment ziet het leven er droevig en treurig uit. Hoe voelt 't, wat is t, wat willen we op dat moment? De pijn van de eenzaamheid voelen, het wegdrinken, doen alsof er niets aan de hand is. Is er wel wel iets aan de hand?(ontkenning). Niet willen toegeven of bespreekbaar maken dat je eenzaam bent. Wie is er nog meer eenzaam? Ik weet dat er veel vrijgezellen zijn, maar ze zeggen nooit ik voel me eenzaam. En als iemand ooit een keer zegt, ik voel of ben zo eenzaam, dan is de reactie, doe toch niet zo raar.
Waarom zijn mensen bang om er vooruit te komen dat eenzaamheid ieder van ons betreft?
Dit vind ik ook zo raar, google ik eenzaamheid en krijg relatie, partner op het scherm. Mijn eenzaamheid heeft dus te maken met het niet hebben van een relatie? wat bekrompen toch weer.
Het zou wat zijn, ik heb een leuke relatie met iemamand en voel mij gelijk niet meer eenzaam. Wat een onzin. Jammer genoeg denken veel mensen die eenzaam zijn, dat de eenzaamheid inderdaad te maken heeft met het niet hebben van een partner. Ik heb ook geen partner, maar dat verklaart niet mijn eenzaamheid.
Wat verklaart wel mijn eenzaamheid?


10 oktober: Zuid-Hollander vaak eenzaam
door Claudie Bolster
SPIJKENISSE - Bijna de helft van de volwassenen op de Zuid-Hollandse eilanden voelt zich eenzaam. Ruim een derde (37 procent) zegt depressief te zijn.
Dat blijkt uit cijfers die de GGD gisteren publiceerde. De GGD Zuidhollandse Eilanden voert eens in de vijf jaar een groot onderzoek uit om een beeld te krijgen van de gezondheidssituatie in de regio. Dit keer namen ruim 4000 mensen van Voorne-Putten en Goeree-Overflakkee deel. Een op de vijf zegt geen leuke contacten te hebben met buren. Toch beoordelen de inwoners van de Zuid-Hollandse eilanden hun woonomgeving met een dikke voldoende. Gemiddeld gaven ze een 7,7. Opvallend is dat bijna 90 procent de onderzoekers vertelde de eigen lichamelijke gezondheid als goed tot uitstekend te ervaren. Ruim driekwart van de bevolking zit ook geestelijk goed in zijn vel. Toch voelen de eilandbewoners zich vaak eenzaam. Meer dan de helft van de ondervraagden heeft last van overgewicht. Een op de vijf bewoners drinkt te veel alcohol. Positief is dat ten opzichte van vijf jaar eerder het percentage rokers flink is afgenomen. Uit onderzoek van het Centraal Bureau voor de Statistiek uit 2002 blijkt dat eenzaamheid in sterk verstedelijkte gemeenten het meest voor komt. In niet-stedelijke gemeenten geeft ongeveer een kwart van de mensen aan zich eenzaam te voelen. In stedelijke gebieden is dit meer dan een derde. ANP



Plan voor een ander leven

In dit stappenplan zie je wat je te doen staat als je af wilt van eenzaamheid. Je kunt dat helemaal in je eentje aanpakken, je kunt ook zorgen dat je hulp krijgt.
1. Ken je probleem
2. Ken jezelf
3. Ken de wereld
4. Ken je doel
5. Maak een plan
6. Doen!
Aan de hand van dit stappenplan kun je zelf je toekomst verbeteren.
Je kunt een leven zonder eenzaamheid voor jezelf maken. Ben je er werkelijk klaar voor? Bij elke stap geldt: vraag hulp als je die nodig hebt. Accepteer dat wat je niet kunt veranderen, maar verander wat je niet kunt accepteren!
O.k. Je hebt een probleem en het is jouw probleem. Pas als je dat erkent kun je je leven veranderen in positieve zin. Jij kunt veranderen. Een ander kan dat niet voor je doen. Lezen helpt niet. Al lees je alle zelfhulpboeken, al ga je naar de duurste therapeut, jij maakt het verschil in je leven. Het is jouw leven, maak er wat van! Klaar? Daar gaat ie.
1. Wat is jouw probleem? Weet hoe je in deze situatie bent gekomen. Wat heb je gedaan, hoe heb je geleefd om te zorgen dat je last hebt van eenzaamheid. Als je dat weet, weet je wat je voortaan niet moet doen. Je weet dan precies wat je moet veranderen. Is er in je jeugd iets gebeurd waardoor je al heel vroeg het eenzame gevoel hebt gekregen? Zijn er ingrijpende veranderingen geweest toen je klein was? Grote kans dat je toen geleerd hebt wat eenzaamheid is, terwijl je er niets aan kon doen. Goed nieuws! Je bent nu groot. Groot genoeg om voor jezelf te zorgen.
2. Ken jezelf. Weet wat je verlangt van het leven. Weet wie je bent, wat je belangrijk vindt. Dat wat jij belangrijk en leuk vindt, is wat jij zoekt in je contact met anderen. Zoek alleen daar waar je gevonden wilt worden. Houd niet vast aan het foute idee dat eenzaamheid hetzelfde is als een gebrek aan menselijk contact. Dat is het niet! Eenzaamheid is het gevoel van leegte, dat ontstaat als je leven niet goed is ingevuld. Dat invullen kun je met mensen doen, of met T.V. kijken, of met wat dan ook. Het gaat erom of die vulling voor jou de juiste is. Dat is wat je moet uitzoeken. Wat maakt jou gelukkig?
3. Weet wat er mogelijk is op het gebied van hulpverlening, vrije tijdsbesteding, werkmogelijkheden en vrijwilligerswerk. Orienteer je, maar echt pas nadat je stap 2 echt hebt doorlopen!
4. Weet wat je wilt. Zorg voor een droom. Je bent al verbonden met de wereld, maar zorg nu dat je een doel hebt waardoor die verbondenheid voelbaar wordt. Jouw doel in het leven, daar gaat het om.
5. Maak een plan om je doel te bereiken. Denk niet te snel dat iets niet mogelijk is. Er kan meer dan je denkt. Je hoeft ook niet alles tegelijk te doen. Elke dag een paar stappen en je komt de hele wereld rond.
6. Ten slotte, en dat is het belangrijkste: doen, doen, doen!!! Beloon jezelf door kleine stapjes te nemen en tevreden te zijn over je acties!
Succes!
Jeannette Rijks

dating sites
...Besef dat een ander jouw eenzaamheid niet kan oplossen. Jij wil toch ook meer zijn dan een middel tegen eenzaamheid!
Weet wie je bent